Beoordeling

“St. Antonius”

Zoals beschreven is Thea 2x getroffen door een herseninfarct, 29 april en 19 mei. “Van het ene op het andere moment niet meer kunnen spreken, van het kijken in flonkerende ogen naar het kijken in ogen zonder enige uitdrukking”

Trombolyse Na aankomst in het ziekenhuis wordt er formeel om toestemming gevraagd om trombolyse te mogen uitvoeren. Uitleg over wat trombolyse exact is wordt niet gegeven. Hoewel de behandeling van essentieel belang is, – en tijdkritisch – geef je in feite toestemming voor een ingreep waarvan je de risico’s niet kent. De vraag is hier, hoe geef je wat meer informatie aan de beslisser zonder dat het vertragend werkt?

Na het 1e infarct was zij al snel thuis, om poliklinisch te revalideren van haar afasie. Fysiek was zij weer tot alles in staat, zij moest a.h.w. afgeremd worden. Waarschijnlijk was de fitheid van Thea een reden om niet over te gaan op het behandelen met bloedverdunners via de trombosedienst. Met de kennis van nu was daar waarschijnlijk wel toe overgegaan. Helaas volgde op 19 mei het 2e infarct, bloedprop in precies hetzelfde hersengedeelte. Na een risicovolle operatie, werd zij opgenomen op de IC daarna weer naar de stroke unit van het St. Antonius.

2e CVA Hier was in 1e instantie de triage bij de alarmcentrale (112) een vertragende factor, omdat ik de situatie al een keer had meegemaakt wilde ik dat de ambulance direct kwam. Ik kon de telefonist blijkbaar onvoldoende overtuigen van de ernst van de situatie, daarom werd eerst een motorambulance gestuurd om de situatie te beoordelen. Hierdoor ging helaas kostbare tijd verloren. Na aankomst in het ziekenhuis bleek trombolyse niet te werken. Bij navraag bij de MRI unit bleek Thea overgebracht te zijn naar de unit Angiografie. Ook hier werd op een bepaald moment overlegd over een operatie waarbij de bloedprop via de lies werd weggehaald. Er werd ook aangegeven dat dit een risicovolle ingreep was. Later hoorde ik van de neurochirurg / interventie radioloog dat slaagkans vooraf ca. 10% was, en de mortaliteit 40%. Objectief gezien had het hebben van deze kennis vooraf waarschijnlijk geen invloed op de besluitvorming gehad.

Op 21 mei werd Thea van de IC weer naar de stroke unit overgeplaatst. Op 31 mei werd zij overgeplaatst naar de Ingelanden om op het vereiste niveau van zelfstandigheid te komen voor revalidatie in de Hoogstraat.

De logopedie in de stroke unitfase richt zich uitsluitend op het voorkomen van slikproblemen, de familie heeft uiteraard veel vragen over het (weer kunnen) spreken etc. In het huidige regime is daar geen tijd voor ingeruimd. Dit is een gemiste kans. Ik heb dit zelf trachten op te lossen door een aantal geplasticifeerde a4-tjes te maken met voor Thea herkenbare zaken.

“De Ingelanden”

Op 31 mei is Thea verhuisd van het St Antonius naar De Ingelanden in Utrecht. Doelstelling: fysiek aansterken tot het vereiste niveau om in de Hoogstraat zelfstandig opdrachten te kunnen uitvoeren. In de verblijfsperiode in de Ingelanden zijn de meest zicht- en tastbare punten van vooruitgang geboekt.
> Van ondersteund zitten naar een zelfstandige zit functie, van zwalken naar een sta functie, van gelatenheid naar weer de interesse van wat er om je heen gebeurt, van daar ligt een arm naar het is mijn arm, van af en toe op naar ca. 8 uur op in de rolstoel, van helpen met eten naar zelfstandig met links eten, van klanken naar woorden<

Eigen rol /familie * Begeleiding / gezelschap Thea, 6 uur per dag (in wisseldienst) * Lichtere rolstoel huren/ kopen * Incidenteel koken *Overleg kwaliteit eten* therapeutische (herkennings) autoritjes

Sterke punten > Betrokkenheid verzorgend personeel/ kwaliteit fysiotherapie > Inzet Logopedisten > Accomodatie

Kritische opmerkingen Zwakke punten: > Personele bezetting (‘s nachts) > Maaltijdproces / centrale bereiding / invriezen / distributie

Absoluut dieptepunt, evaluatiegesprek forensisch revalidatiearts. Naar dit 3 maandelijks gesprek m.b.t. de voortgang en prognose van de patiënt wordt door de familie met spanning naar uitgekeken. Dit “gesprek” rondom het bed, was routinematig, inhoudsloos en zonder enige inbreng van de lokale behandelaars. Hier won de routine het van het empatisch vermogen. Bedrijfsmatig ver onder de maat.

“De Hoogstraat”

Op 4 januari 2011 zijn wij begonnen met de poliklinische revalidatie van Thea in de Hoogstraat te Utrecht. De aanpak van de Hoogstraat is professioneel en no nonsense. Een van de motto’s is “zorg met de handen op de rug”, m.a.w. van de revalidant wordt een behoorlijke eigen inspanning gevraagd. Als iets niet direct lukt schieten de behandelaars niet gelijk te hulp, de revalidant is er bij gebaat om zoveel mogelijk dingen zelf te doen. De revalidant wordt toegewezen aan een team, onder leiding van een revalidatiearts. Het team bestond in ons geval uit: Revalidatiearts, Fysiotherapeute, Ergotherapeute, Logopodiste en daarnaast een eigen contactpersoon in de huiskamer die voor de begeleiding zorgdraagt. Op ad hoc basis zijn er nog beschikbaar, de maatschappelijk werker, de linguïst en de activiteiten begeleider. Niet te vergeten de orthopedietechniek! Wij kijken met plezier terug op deze belangrijke periode, die voor ons qua intensiteit eindigde op 21 mei 2011.

Sterke punten

Professionele organisatie, die nog volop in beweging is , met name op het gebied van innovaties > Klantgerichtheid > Enthousiasme behandelaars > Laagdrempeligheid > Toegankelijkheid > Prettig restaurant.

Nog te verbeteren

Dit zijn meer wensen waar naar mijn mening al aan gewerkt wordt. > ICT kan naar een hoger niveau getild worden, o.a. overal in het complex Wifi > adequaat app gebruik > Sterk kwaliteitsverschil tussen de oude en nieuwe accomodatie. NB Wordt per 2014 aan gewerkt, nieuwbouw en tijdelijke herhuisvesting in Utrecht