Revalidatie is een lineair en opgaand proces, was het maar waar, met name in de beginfase ben je geneigd dat te geloven. Het heeft bij mij ook even geduurd voor ik besefte dat deze aanname een misvatting is. Je hoeft er zelf niets voor te doen om hier achter te komen, de tegenslagen komen vanzelf op je pad. Het is dus gewoon een kwestie van vallen en opstaan. Vanuit mijn rol – klinkt misschien gek als je over je vrouw praat – was ik er in het begin wel van overtuigd dat iemand met afasie veel kan leren van mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Thea heeft dat een lange periode categorisch afgewezen, hebben we het dan niet geprobeerd? Zeker wel, in de periode dat wij wekelijks in de Hoogstraat kwamen voor o.a. logopedie heb ik Thea één keer zo ver gekregen dat zij deelnam aan een afasie gespreksclub. De week daarop weigerde zij om er heen te gaan, zij maakte mij duidelijk dat zij de enige vrouw was in dat clubje, maar het grootste probleem vond zij dat die mannen zo kwaad keken! Inderdaad keken een aantal deelnemers een beetje boos, ik weet nu dat dat bij het ziektebeeld kan horen. Het eerste contact met De Boogh, toen nog de Paraplu geheten, dateert van 18 november 2013. Mensen die Thea kennen weten dat zij een sterke wil heeft en zeg maar gerust bij tijd en wijle behoorlijk eigenwijs kan zijn, dat kwam in de prille revalidatieperiode natuurlijk goed uit. Door haar sterke wil heeft zij een behoorlijke vooruitgang geboekt. Maar haar even simpel overhalen om naar de Boogh te gaan werkte gewoon niet.
Enfin,in oktober 2017 gaf zij aan wel naar de Boogh te willen. Na het het intakegesprek en het bepalen van de leerdoelen, is zij voor 2 dagdelen op de woensdag, begonnen op De Boogh. Mijn fantasie toen was “het zou fantastisch zijn wanneer ik weer tegen Thea mag zeggen dat ze nu even op moet houden met praten”
Nu na één jaar is die fantasie niet uitgekomen.Toch heeft Thea mij/ons het afgelopen jaar aangenaam verrast door haar progressie op het communicatieve vlak. Thea laat een sterke verbetering zien in de de verbale dan wel de non-verbale communicatie. Specifiek de sterk verbeterde verbale communicatie valt op. Ook door haar grotere alertheid is zij in staat om haar boodschap beter over te brengen. Uiteraard willen wij deze situatie graag continueren. Voortzetting van de behandeling is dan ook essentieel om de communicatie nog wat verder te verbeteren. Een positieve verassing op dat vlak sluiten wij daarbij niet uit. De vooruitgang is voor groot een deel te danken aan de gesprekstraining met mensen die ook afasie hebben. Alle activiteiten zijn gericht op beter leren communiceren, en actiever en meer zelfstandig deelnemen aan het sociaal en maatschappelijk leven. Iedere deelnemer formuleert eigen leerdoelen en de afasietherapeut stelt een persoonlijk behandelingsplan op. Bij de aanvraag van de indicatietoewijzing door het CIZ heeft Odette Stoutjesdijk door haar professionele opstelling een belangrijke rol gespeeld. Eline van Amsterdam heeft deze aanvraag verder vormgegeven. Ik weet natuurlijk dat ze in de Boogh geen wonderen kunnen verrichten, voor dit moment laat ik mijn optimisme echter door niets temperen 🙂
