In februari 2011 (ca.10 maanden na het CVA) vond ik op internet bijgaande presentatie. Ik verkeerde toen nog min of meer in een fase dat ik dacht bij ons valt het relatief nog mee, dit gevoel wordt ook gevoed door wat je qua revalidanten om je heen ziet. Vaak zijn deze mensen vanuit je eigen optiek gezien, nog slechter af . De presentatie van Caroline van Heugten “Omgaan met neuropsychologische gevolgen van NAH in de chronische fase” heeft mij absoluut aangezet om wat objectiever tegen de eigen situatie aan te kijken. Je gaat minder relativeren en je wordt attenter op een aantal voor de buitenwereld onzichtbare cognitieve veranderingen. Dit heeft mij geweldig geholpen, het was voor het eerst dat hetgeen ons was overkomen in een presentatie “in de tijd” werd weggezet. Je krijgt zelden informatie – althans dat is mijn beleving – die meer omvat dan primaire constateringen, doorvragen wordt niet altijd op prijs gesteld. Meestal krijg je dan een antwoord in de trant van, dat weten we nu nog niet, iedere patiënt is uniek. In de presentatie waren vooral de slides Cognitieve klachten na 10 maanden, en de slides met de constateringen en de beleving van de partners, echte eye-openers.
