Denken aan de toekomst, houdt mij regelmatig uit de slaap, ik slaap nu al ca. anderhalf jaar maximaal 3 uur aaneengesloten, zeezeilers geven aan dat dit genoeg moet zijn, daar hou ik mij dan maar aan vast. Onzekerheid is een lastig iets om mee om te gaan, dat geldt voor iedereen. Het is met name de ontwikkeling op het fysieke vlak waarin naar mijn mening op dit moment de grootste risico’s schuilen. Voor de afasie zijn wij – samen met de logopedist – op dit moment aan het bedenken waar wij onze energie in gaan steken; praten, gebaren, begrijpen, lezen, etc. Wij hebben gekozen voor praten en gebaren. De nadruk ligt op (veel) thuis oefenen en 1x per week bij de logopedist om de voortgang te meten. Dit is een proces dat nu eenmaal veel tijd vergt en langzaam verloopt, gelukkig is er bij Thea nog steeds enige vooruitgang te constateren. Goed terug naar de fysieke ongemakken, verlies van mobiliteit moeten we -voor zover mogelijk – trachten te voorkomen.
Niet meer kunnen lopen heeft een grote impact op het bestaan, ik moet er niet aan denken dat Thea bijv. geen trappen kan lopen. Op dit moment kan Thea niet zonder stok lopen, ‘s nachts moet ik meelopen omdat zij dan haar evo (voetsteun) niet om heeft. De ‘boosdoener’ die de onstabiliteit veroorzaakt heet Musculus tibialis anterior. 
Musculus tibialis anterior behoort tot de ventrale spieren van het onderbeen. Het is een lange spier. De pees kan gevoeld worden aan de voorzijde van de enkel.Deze spier zorgt ervoor dat de voet niet op de grond klapt bij het lopen, zoals bij een klapvoet. De spier zorgt ervoor dat de voorvoet en de tenen zachtjes de grond raken. Het spreekt vanzelf dat deze spier niet met fenol is te behandelen omdat je dan een klapvoet veroorzaakt. Je ziet onderaan de spier een pees lopen die aan de binnenkant van de voet uitkomt. Deze spier trekt nu bij Thea zo hard dat de voet niet alleen kantelt maar ook naar binnen trekt. Thea wordt dus gedwongen om op de buitenkant van haar voet te lopen. Zoals ik in een vorig bericht al aangaf wachten we nu op een loopanalyse in de Hoogstraat. Dan wordt de situatie nog eens duidelijk in kaart gebracht met video opnames en een meting met behulp van plakelektrodes op het been. De analyse moet uitwijzen of er een adequate behandelmethode is, een van de mogelijkheden zou kunnen zijn dat de pees in de lengte doormidden wordt gesneden. Het linkerdeel vanaf de tenen gezien zou dan aan de andere kant van de voet kunnen worden gehecht, zodat er een tegengestelde trekkracht ontstaat. Dit is echter toekomstmuziek. Door het een periode stilleggen van de behandeling met de bloedverdunners is dit uiteraard ook niet helemaal risicoloos. Maar ja wat voor keuzes hebben we, de situatie zo laten is ook geen optie. Oké laten we maar niet te ver op de zaken vooruitlopen, ik wist dat de chronische fase in feite de zwaarste fase is. Gewoon doorgaan en er het beste proberen van te maken.
