Over promise and under deliver

Het was een mooie maar wel frisse namiddag de 30e maart 1965, ik fietste op de Catharijnesingel in Utrecht en keek blij maar ook nieuwsgierig om mij heen, zouden ze het kunnen zien? Zouden ze kunnen zien dat ik net vader was geworden van een zoon die wij Leonard Patrick noemden? Dat vroeg ik mij af, maar nee ik merkte niets op aan het gedrag van de voorbijgangers, het leven ging blijkbaar gewoon door. Onder het strenge regiem van Professor Plate mochten in die periode de vaders niet bij de bevalling aanwezig zijn. Thea moest het dus zonder mijn steun doen, of het iets zou hebben uitgemaakt waag ik te betwijfelen. Je gevoelens als kersverse vader gaan van blijheid, trots, tot oeps grotere verantwoordelijkheid. Een van “nu af is alles anders gevoel overvalt je”, maar je kunt alles aan, je bevindt je toch in het “over promise” deel van je leven? Alleen op dat moment besef je dat niet, je neemt gewoon aan dat dat normaal is. Deze tweedeling zie je (meestal) ook terug in de levensloop van de mensen uit je omgeving. De variabele voor ieder van ons is het moment dat je abrupt of glijdend overgaat van de “over promise” naar de “under deliver”, fase. Zelf zijn wij abrupt in de “under deliver” fase terecht gekomen op 29 april 2010 door het herseninfarct van Thea, de fase daarna is bijna tegengesteld aan de periode ervoor. Wanneer je dit overkomt heb je in feite twee keuzes, berusten in de slachtofferrol of met de nodige wilskracht en door goed na te denken over de beste revalidatieaanpak proberen zo dicht mogelijk terug te komen bij het oude niveau. Een goede dialoog met de behandelaars is uiteraard een must. So far so good, je gaat op een bepaald moment zelfs denken dat je het herstel en de inrichting van je andere leven kunt plannen! Zo van, in 2014 geen operaties meer en met volle kracht werken aan de afasie. Totdat…..een van je kinderen abrupt in de “under deliver” fase van zijn leven terecht komt. Dan valt even de bodem onder je bestaan weg omdat de moeilijkheidsgraad om hier mee om te gaan nog wat hoger ligt dan hetgeen ons tot nu toe is overkomen. Leon onze zoon zag binnen 2 maanden zijn toekomstperspectief ingrijpend veranderen door een aandoening (tongbasiskanker) die alleen in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis behandeld kan worden. Na één dag verwerking van het slechte nieuws, heeft hij, uiteraard samen met zijn Karin gekozen voor optimisme en vechtlust. Het mooie is dat hij aan ons vraagt om een identieke houding aan te nemen. Dat is moeilijk, maar de moeite waard om te proberen. Bijgaand zien jullie een aantal foto’s uit de “over promise” periode uit het leven van Leon. Mooi om te zien, maar het zal nog wel enige tijd kosten voor mij om af te leren om te veel te denken vanuit deze tweedeling van het leven.
Update
Exact 4 jaar na de constatering is het dan toch nog fout afgelopen, op 19 maart 2018 is Leon overleden. Na tientallen chemo’s, bestralingen (in verschillende ziekenhuizen) en een tussentijdse schoon verklaring heeft Leon uiteindelijk zelf de regie ter hand genomen. Groot respect voor de manier waarop hij en zijn vrouw Karin deze 4 jaren hebben beleefd en geleefd.