No Picture
Afasie

De Boogh, één jaar later

Revalidatie is een lineair en opgaand proces, was het maar waar, met name in de beginfase ben je geneigd dat te geloven. Het heeft bij mij ook even geduurd voor ik besefte dat deze aanname een misvatting is. Je hoeft er zelf niets voor te doen om hier achter te komen, de tegenslagen komen vanzelf op je pad. Het is dus gewoon een kwestie van vallen en opstaan. Vanuit mijn rol – klinkt misschien gek als je over je vrouw praat –  was ik er in het begin wel van overtuigd dat iemand met afasie veel kan leren van mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Thea heeft dat een lange periode categorisch afgewezen, hebben we het dan niet geprobeerd? Zeker wel, in de periode dat [lees meer]

Leon
Blog

Over promise and under deliver

Het was een mooie maar wel frisse namiddag de 30e maart 1965, ik fietste op de Catharijnesingel in Utrecht en keek blij maar ook nieuwsgierig om mij heen, zouden ze het kunnen zien? Zouden ze kunnen zien dat ik net vader was geworden van een zoon die wij Leonard Patrick noemden? Dat vroeg ik mij af, maar nee ik merkte niets op aan het gedrag van de voorbijgangers, het leven ging blijkbaar gewoon door. Onder het strenge regiem van Professor Plate mochten in die periode de vaders niet bij de bevalling aanwezig zijn. Thea moest het dus zonder mijn steun doen, of het iets zou hebben uitgemaakt waag ik te betwijfelen. Je gevoelens als kersverse vader gaan van blijheid, trots, tot oeps grotere verantwoordelijkheid. Een [lees meer]