I have a dream…….Soms komen dromen spontaan, soms komen ze na enige tijd, ik denk dat voortschrijdend inzicht er in mijn geval een rol in speelt.Ik ga in gedachten weer terug naar de stroke-unit waar Thea destijds werd opgenomen na haar CVA. Wanneer ik mijn gedachten wil ordenen doe ik dat meestal aan de hand van een schema (zie bijlage), op deze manier dwing je jezelf als het ware om e.e.a. weer te beleven. Met de kennis van nu zie je mogelijkheden c.q. initiatieven die de stroke-unit zou kunnen ontwikkelen om de patient en de familie een eind op weg te helpen op het (lange) pad van de revalidatie. Wanneer er een beroerte onverwachts binnen je gezin plaatsvindt, dan kom je in een situatie van radeloosheid met 1001 vragen terecht. Primaire vragen zijn; (her)kent ze ons nog, kan ze nog praten,
begrijpt ze nog alles, wat is de prognose? Deze vragen houden je uit je slaap en versterken je gevoel van machteloosheid. De communicatie- c.q. informatiebehoefte bij de direct betrokkenen is in die fase het grootst. De medische staf is in acute fase voornamelijk bezig met informatievergaring m.b.t. het ziektebeeld (logisch), maar vergeet in die fase (in ons geval) de elementaire communicatie met de familie. Hoewel het verblijf op de stroke-unit relatief kort is, liggen hier geweldige kansen voor het ziekenhuis. Ik pleit dan ook voor o.a. een pro actieve insteek van bijv. de logopedist die de familie op vele vlakken ondersteunt.
Mijn droom:
Primair,excellente executie medisch handelen
Communicatie,uitleg m.b.t. ziektebeeld / situatie, door verpleegkundig specialist, korter na de opname, qua tijd
Logopedie, brede ondersteuning, gespreksboek, manier van spreken,wie/wat/waar/wanneer/hoe?, uitleg perseveraties, etc.
Kenniscentrum, uitleg en opzet ondersteunende apps, voorbeelden, familie enthousiasmeren,
Bespreking mogelijk revalidatievervolgtraject, eigen rol daarin, monitoring, gidsfunctie
Je kunt je afvragen waarom ik dit nu opschrijf, de opname van Thea is toch al een behoorlijke tijd geleden? Dat klopt, maar ik lees op fora ook nu nog zoveel vragen van familieleden van een patient, die niet verschillen van de vragen die ik toen zelf had. Dit moet dus gewoon beter, de kennis is aanwezig, het is dus een kwestie van prioriteitsstelling en een klein beetje geld. Waar is het wachten op?
Co, ik denk dat je helemaal gelijk hebt maar dat het probleem algemeen is en helaas niet beperkt tot eva’s. Over de hele lijn is men in de gezondheidszorg steeds meer gespitst geraakt op het voorkomen van fouten (die in ultimo niet te voorkomen zijn omdat het mensenwerk is). Net als altijd en overal ontstaat frustratie als men van 98% veilig en foutloos naar de onbereikbare 100% wil komen. Om toch het onhaalbare doel te bereiken is in de zorg in de loop der tijd verschoven van de zieke naar de ziekte. Die ontwikkeling zou moeten worden gestopt maar dat lijkt bij het huidige journaille – belust op drama en sensatie – een onhaalbare kaart. Fouten worden genadeloos aan het licht gebracht. Het vergt een boek om het uit te leggen maar het begint met (de nog seeds beperkte) kennis en compassie voor de getroffen medemens, de patient en zijn/haar dierbaren