Mijn moment

Aan het eind van het jaar is het gebruikelijk om voor jezelf en je omgeving een memorabel moment te benoemen. Normaal ben ik niet zo van de lijstjes, de voorspelling is mooi, de uitkomst valt meestal tegen. Nu is er m.i. wel een aanleiding om een moment te benoemen. In mijn / ons geval is dit moment verbonden met een het CVA-moment van Thea op 29 april 2010. Het moment dat zij achter mij stond en niet meer kon praten, alleen een soort van gegrom, staat nog haarscherp op mijn netvlies gegrift. Je beseft het op dat moment nog niet, maar vanaf dat moment is je leven ingrijpend veranderd. Je gaat een traject in waar je in eerste instantie totaal geen greep op hebt. Pas na je sterk verdiept te hebben in de materie en na het nodige overleg met de behandelaars, ben je in staat een soort van marsroute uit te stippelen. Zo is 16 december 2013 te betitelen als de afsluiting van een fase waarin chirurgisch ingrijpen onderdeel van de revalidatie was. Nu de verlenging van de achillespees een feit is, gaan we een volgende en wellicht finale (revalidatie) fase in. Twee zaken staan daarbij centraal, werken aan het beter gaan lopen van Thea, en met volle kracht werken aan een (betere) vorm van communiceren. Het afasie centrum De Paraplu in Utrecht,gaat daar hopelijk een belangrijke rol in spelen.Thea is dus zoals gemeld op 16 dec. j.l. geopereerd door orthopedisch chirurg M. Stegeman aan haar achillespees, die pees moest c.a. 1 cm verlengd worden en onder een hoek van 90 graden in het gips worden gezet. Bij het verwijderen van de hechtingen 2 weken later zagen de 3 wondjes er mooi uit, ook de stand van de voet (hoek en horizontaal) zag er prima uit. Het (kunstof) gips werd met de nodige zorgvuldigheid door de twee ervaren gipsverbandmeesters Marie-Jose en Berthe aangelegd. Zoals verwacht werd dit geen loopgips, Thea hoopte daarop, het afbreukrisico is echter te groot. Helaas bleek de volgende dag dat ondanks de zorgvuldige aanleg de tenen blauw werden. Na rechtstreeks overleg met de gipskamer terug gegaan naar het ziekenhuis. Door de iets mindere doorbloeding en de hemiplegie is het been extra kwetsbaar. Door iets meer ruimte te nemen en de toepassing van watten onder het gips moet het nu lukken. Thea maakte van de gelegenheid gebruik om nu te kiezen voor een rode kleur. Overigens blijf ik het mooi en boeiend vinden met hoeveel toewijding en arbeidsvreugde de gipsverbandmeesters hun vak uitoefenen.