Na 2 1/2 week matig geslapen te hebben doordat het gips je belemmert in je bewegingen, mochten vandaag de hechtingen eruit. Je weet vooraf niet wat je aan zal treffen, simpelweg omdat je de chirurgische details niet kent M.a.w. je weet wel wat het uiteindelijke resultaat van de operatie moet zijn, maar hoe de operatie wordt uitgevoerd dat weet uiteraard alleen de chirurg. Wij waren dus razend benieuwd hoe de arm er na het verwijderen van het gips eruit zou zien. Het blijkt dat er zowel aan de bovenkant als aan de onderkant een litteken van ca 12 cm zit. Van het plaatje dat (neem ik aan) aan de bovenkant van de pols zit is niets te zien. Het litteken zag er goed uit, geen ontstekingen. De hechtingen aan de bovenarm zijn uitgevoerd met de matrassteek. Bij deze hechtmethode loopt de draad parallel aan de wondranden. Een matrassteek drukt de wondranden goed tegen elkaar. Bij het verwijderen van de hechtingen voelde Thea wel enige pijn, er zit dus nog gevoel in de arm. De hechting in de onderarm bestond uit één lange draad die gemakkelijk te verwijderen was. Al met al viel het dus nogal mee. Tenslotte kreeg Thea op haar verzoek roze kunststof gips aangemeten. Bij een terugblik op dit moment is de conclusie gerechtvaardigd dat als deze operatie uiteindelijk leidt tot een afname van de spasticiteit van de vingers / duim / de pols en de totale arm, zij zeer de moeite waard is en aan te bevelen aan anderen die met hetzelfde euvel kampen. Dat de operatie het naar binnentrekken van de arm (tegen het lichaam aan) ook tegen gaat is een aanname van mij, dit moet ik nog natrekken bij de chirurg op 26 sept. a.s. wanneer het gips er voorgoed afgaat. Ook dit onderdeel van de behandeling verliep weer in een uiterst prettige sfeer in het UMC_U, speciaal de heren van de gipskamer hadden er zin in. Wat meehelpt is dat Thea met haar immer goede humeur altijd voor een goede sfeer zorgt.
[satellite gallery=5 transition=fade-empty caption=off auto=off thumbs=off splash=on w=600 h=380]
