ADL

ADL is een term die in de gezondheidszorg, meer specifiek in het revalidatietraject, wordt gebruikt en staat simpelweg voor het Algemeen Dagelijks Leven. Mooi gezegd zou ik zeggen, maar wat betekent die term nu precies, of beter gezegd wat is nu ons/mijn Algemeen Dagelijks Leven? Voor Thea is het voortdurende gevecht tegen hetgeen haar overkomen is leading. De ene dag is de acceptatie van de ongemakken groter dan de andere dag, ik merk dit gelijk ‘s ochtends. Wanneer zij de ochtend begint met waarom, waarom, waarom, etc. te zeggen dan weet ik het wel. Niet er tegenin gaan en veel geduld opbrengen is dan de beste houding. Op dit moment is het afwachten of volgende week het gips eraf mag, dat zou het weer iets gemakkelijker maken. Wanneer ik de term ADL op mijzelf betrek dan zie ik een scala aan veranderingen t.o.v. het verleden. Het grootste gemis is het (praktisch) niet kunnen beschikken over eigen tijd ervaar ik nu. Mijn inspanningen van nu kan ik het beste omschrijven als “totaalzorger”, een functiebeschrijving is er niet, je vult het in in o.b.v. voortschrijdend inzicht. Door het lezen van vakliteratuur en vele gesprekken met de behandelaars weet ik nu uiteraard veel meer dan in de beginperiode. Deze kennis heb je m.i. keihard nodig om met NAH (niet aangeboren hersenletsel) om te kunnen gaan. Naast de kennis moet je uiteraard ook gewoon weten hoe je een huishouden moet runnen. Dit gaat niet vanzelf en is niet simpel kan ik je zeggen. Verzorgen, koken, cleanen, wassen, boodschappen, afspraken maken, betalingsverkeer, transport, entertainen is – naast het continu aanwezig zijn – de hoofdmoot van het werk. Laat ik het even sterk verkort langslopen.

• Verzorgen, de persoonlijke verzorging van Thea doe ik zelf, helpen met douchen, helpen met aankleden (zij kiest de kleding uit ik loop heen en weer met de kleding totdat zij een keuze gemaakt heeft) dit duurt mij af en toe veel te lang, opmaken ogen, wimpers, wenkbrauwen (geleerd van you tube) etc. Natuurlijk is dit uit te besteden aan thuishulp, je moet dan maar afwachten (wie) en wanneer ze langskomen. Ik geef er voorkeur aan om dit voorlopig zelf te blijven doen.
• Koken, ben ik een culinaire kok? Nee, maar ook hier leer je gedurende het werk, pas nog de erwtensoep verknalt door een staafmixer te gebruiken toen de soep al af was. De smaak bleef, maar het was wel een zeer fijne soep geworden. Het moeilijkst van alles is het koken voor 2 personen. Ik kook altijd te veel.
• Schoonmaken (cleanen), hier kan ik kort over zijn, het meeste hebben we uitbesteed aan 2 dames die het huis schoonmaken, Thea is ook bezig en ik werk in opdracht van Thea, dit komt mij qua tijd en moment niet altijd goed uit. Ze is bovendien een kei in het verzinnen van nieuwe opdrachten.
• De was, dit gaat goed, 1x heb ik iets wolligs sterk verkleind uit de droger gehaald. Ik heb sterk op was labels leren letten omdat ik elk label direct uit kledingstuk moet knippen van Thea. Ze vindt de labels irritant. Ik krijg zelfs complimenten van kennissen dat de was lekker ruikt. Wie had dat ooit kunnen denken.
• Entertainen, is iets dat veel tijd kost, Thea kan zichzelf niet bezighouden c.q. ontspannen. E.e.a. houdt in dat ik (en de kinderen) deze component moet invullen, ‘s winters is dit een behoorlijke opgave, ‘s zomers werkt ze zelf nog in de tuin. Buiten de deur eten doe ik met haar tot het mijn neusgaten uitkomt, zij krijgt er geen genoeg van. Verder doe ik af en toe wanneer er helemaal niets te doen is thuis een therapeutisch ritje met de auto, ik rij en Thea geeft met gebaren de route aan. Angela en Tarita halen Thea gelukkig regelmatig op om met haar op stap te gaan, ik ga dan niet mee (tijd voor mijzelf).
• Afspraken maken, betreft voornamelijk het afspraken maken en overleggen met de behandelaars, op dit moment staat er een operatie gepland aan haar achillespees voor 16 december, ze moet dan weer 6 weken in het gips en mag het been niet belasten, lossen we ook wel weer op. Daarna fysiotherapie, hopelijk gaat het lopen daarna iets beter.
• Continu aanwezig zijn, dit is in feite de grootse opgave, gelukkig krijg ik wat tijd door de inzet van de meisjes. Boodschappen doen doe ik bij voorkeur op momenten dat er iemand bij Thea is, soms zegt ze dat ik moet gaan als er niemand is, ze houdt nog steeds niet van bemoederen. Ik heb er nog steeds moeite mee om zonder dat er iemand bij haar is weg te gaan, als ik dan weg ben denk ik steeds dat ze kan vallen (ze kan zelf niet opstaan) soms breek ik dan de rit af en ga eerst naar huis om te kijken. Ik heb haar een telefoon gegeven met een alarmknop erop, of ze hem ooit zal gebruiken weet ik niet.

Hier wil ik het bij laten, de opsomming is zeker niet bedoeld om te laten zien, kijk eens hoe moeilijk het allemaal is, het was van mijn kant gewoon een poging om het begrip ADL enigszins te beschrijven. Ik prijs mij gelukkig dat wij het tot nu toe allemaal zelf aan kunnen. Wanneer je noodgedwongen aangewezen bent op hulp en bemoeienis vanuit het officiële  hulpcircuit dan denk ik dat de irritatie over hoe e.e.a. is ingericht  sterk gaat meespelen.  Ik geef het leven nog steeds een 8 en ben blij met Thea.