Vanmorgen (20/8) om 4.15 uur wakker. Douchen en daarna Thea geholpen, ze stond al voor de deur van de badkamer te wachten om te gaan douchen. Het leek wel of ze naar een feestje ging i.p.v. naar het ziekenhuis! Met Tarita – die bij ons was blijven slapen – naar het UMC gereden. Stipt om 7 uur kwamen wij op West 5 aan, we troffen daar een verbaasde verpleegster aan die zei, u wordt vanmiddag pas verwacht! Na dat zij onze oproepbrief had gelezen ging ze toch nog even verder kijken. Er bleken 2 operatieschema’s te zijn. Op mijn vraag welk schema gaat u nu hanteren, zei ze dan neem ik die van de ochtend waar uw vrouw wel correct op staat. Interne communicatie is nog steeds en vak. Dat mantelzorgparticipatie ook in de ziekenhuizen op prijs wordt gesteld blijkt ook hier maar weer, ik heb Thea in haar operatie outfit geholpen – kort geel jasje en grote papieren onderbroek. Daarna heb ik nog even de bloedwaarde (INR) geprikt, die bleek 1,6 te zijn, normaliter moet die in ons geval liggen tussen de 2,5 en 3,5. Ook maar even gelijk doorgegeven aan de trombosedienst (leve wifi). Na overleg met de chirurg over de INR werd Thea naar de operatiekamer gebracht. Na een telefoontje weer naar haar kamer gegaan, Thea lag er opgewekt zoals altijd maar nog wel wat suf, bij. ‘s Middags kreeg ze een nabloeding, dat ziet er erger uit dan het is, volgens de arts was het niet verontrust
De arm werd voor de zekerheid wel verticaal opgehangen. Na enige tijd stopte de bloeding. Om half zes tijdens de ronde door de chirurg werd besloten dat het toch beter was dat Thea een nacht bleef. Daar waren wij het uiteraard mee eens. ‘s Nachts prima geslapen in de wetenschap dat Thea in goede handen was. Vanmorgen (21/8) Thea opgehaald, ze werd net aangekleed, de manier waarop beviel haar niet, de verpleger was dus blij dat ik het van hem overnam. De 3 1/2 jaar ervaring van mij kwam weer goed van pas. Na een sling aangemeten te krijgen en de instructies over de vervolgbehandeling, hechtingen eruit, en poli bezoek, opgewekt naar huis gereden. Weer een horde genomen. Nu maar eens kijken hoe Thea de komende 6 weken met haar arm in het (kunst) gips omgaat. Met wat (meer) hulp van mijn kant gaat het zeker lukken.
