Thea?, een terechte vraag na een lange periode niet bijgepraat te zijn via de site. Het laatste bericht dateert alweer van augustus, time flies zullen we maar zeggen. Zoals bekend zijn wij druk aan het verbouwen, daarover later meer, eerst iets over Thea, daar gaat de blog tenslotte over. Nu we zo’n anderhalf jaar verder zijn beginnen de contouren van de toekomst zich af te tekenen. Als ik namens mijzelf spreek dit valt niet mee. Iedereen om je heen gaat zo’n beetje (logisch) weer meer zijn eigen gang, wij Thea en ik moeten proberen een eigen / zinvolle invulling aan het bestaan te geven. Met meer bedoel ik niet dat er niets meer gebeurt om ons heen, fijn dat er een vaste groep is die in deze fase meeleeft en meehelpt, is ook nodig, alleen red ik het absoluut niet. Gelukkig zijn wij beiden van nature geen pessimisten en proberen wij er het beste van te maken, je wordt wel moe van mensen die voortdurend zeggen, “je moet het een plaats geven” en meer van dat welzijnswerker gebabbel. Het is m.i. nu eenmaal onmogelijk om zoals Thea van een goedlachs en optimistisch type in zeer korte tijd te accepteren dat je voor vele dagelijkse dingen afhankelijk bent geworden van de hulp van een ander. De dag begint dan ook steevast met het door Thea wijzen op haar haar rechterhand en sodemieter te zeggen. Ik kan dan alleen maar zeggen dat ik haar graag beter zou willen maken, maar dat ik dat ook niet kan. Eigenlijk is de fysieke afhankelijkheid (op dit moment!) voor Thea een groter probleem dan het minder goed kunnen spreken. Haar vrijheid (van handelen) is ze kwijt zo voelt het althans. In de literatuur over CVA staat dat vele mensen daarna minder vitaal zijn. Bij Thea is dat absoluut niet het geval, ze is actief van 7.00 uur in de ochtend tot 22.00 uur ‘s avonds. Omdat ik aan haar afstandsbediening “hang” (doe dit, doe dat) ben ik ‘s avonds meer moe dan Thea is. Dit leidt af en toe best tot enige irritatie van beide kanten. Daar komt nog bij dat ze af en toe wat balorig is, autogordel niet om willen doen, medicijnen niet innemen, handmaster oefening niet willen doen, etc. Zal er allemaal wel bij horen, al met al doet ze het zeer knap, ik weet niet of ik het zo zou kunnen doen, respect. Zijn er ook positieve dingen? ja natuurlijk, we gaan veel uit eten, lunchen of ‘s avonds, ik moet hier af toe op de rem trappen anders loopt het uit hand. Een ander lichtpuntje is dat Thea mij nu eindelijk (af en toe) met mijn naam aanspreekt als ze mij roept. Dit is wel zo makkelijk tot nu reageerde ik op alles, soms had ze het dan tegen de kat, scheelt veel lopen nu ze mijn naam noemt.
Op het medisch vlak is er het volgende te melden, de logopedie ligt tijdelijk stil omdat de logopediste te vroeg is begonnen met werken na de bevalling. Een andere logopediste zoeken heeft weinig zin omdat je dan de relatie weer opnieuw moet opbouwen. Om de 2 weken heeft Thea nog fysiotherapie om de arm en het been mobiel te houden, dit gaat goed. Enige tijd geleden merkten we dat de Botox/Botuline uitgewerkt was in haar hand en pols. Het was zeer moeilijk om ‘s morgens met haar rechterhand in haar mouw te komen. Na een gesprek met revalidatie arts in De Hoogstraat is er opnieuw botuline in haar hand en pols gespoten, nu zijn ook de vingertoppen meegenomen, die worden weer door een andere zenuwgroep dan de rest van de vingers aangestuurd. Een menselijk lichaam is zeer complex heb ik geleerd. Twee weken na de injecties (17 nov. a.s.) krijgt Thea een nachtspalk voor haar hand aangemeten, die spalk moet er voor zorgen dat de spieren van haar vingers ‘s nachts op lengte blijven. Je kunt n.l. niet “eeuwig” doorgaan met botuline spuiten is mij verteld, in het ergste geval stellen ze dan voor om de pezen van de vingers door te nemen zoals dat heet, dit proberen we te voorkomen.
O ja, we zijn ook nog aan het verbouwen, de vorige keer gaf ik al aan dat we een dakopbouw zouden plaatsen, natuurlijk heb je daar een beeld van en verwachtingen bij. Alleen is het vaak zo dat e.e.a. niet strookt met de werkelijkheid. Je begint eraan en langzaam maar zeker val je van de ene klus in de andere. Enfin na het eerste contact met de bouwer zijn er nog enkele maanden overheen gegaan voordat alles rond was, tekeningen, vergunning, etc. vragen nu eenmaal tijd. Op 17 oktober was het dan zover, hijsdag zoals dat heet. De kraan was 6 meter breed in uitgeklapte toestand, dus de buren moesten hun auto’s op de rijweg zetten want het hijsen duurde de hele dag. Nadat de kraan was gearriveerd kon het voorbereidende werk beginnen, eerst een luchtgat in het dak voor de slopers, er moesten 2 betonnen muren weggehaald worden. Het luchtgat is nodig omdat er van de zaag een soort gas vrijkomt waarvan je bewusteloos kan raken.
Je merkt aan alles dat het professionals zijn, gat in het dak zagen daarna slopen. Het slopen verliep vrij snel, de rommel viel mee omdat ik de zondag ervoor een stofschot had geplaatst bovenin het trapgat. De volgende fase is het dak op maat uitzagen, de dakpannen naar beneden takelen. Op het eind van dag 1 was de opbouw gesteld en min of meer waterdicht. Dinsdags daarop goot het verschrikkelijk, dus wij hebben op de dag van plaatsing gewoon geluk gehad. Op dinsdag en woensdag is de opbouw afgetimmerd, op mijn verzoek is nog in twee dagen de rest afgetimmerd (meerwerk) . Elektriciteit hebben we zelf aangepast. We zitten nu in de afbouwfase, stucwerk (spuiten) moet o.a. nog gebeuren, daarover later meer. Van het plaatsen van de dakkapel is een video op You Tube gezet.
Tot zover dit bericht, wordt vervolgd!
