Je hebt de autoloze zondag, maar wij hebben dit weekend de rolstoelloze zondag meegemaakt. Het was het 1e weekend waar op verzoek van Thea de rolstoel in de kofferbak moest blijven. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de loopoefeningen (zie foto onder) die Thea maakt. Ze kan nu afwisselend op één been staan, ook het minder goede. Deze week heeft zij ca. een half uur buiten gelopen, daar ontdekten wij dat zij betere schoenen nodig had. Thea heeft schoenen genoeg maar allemaal met een (half) hoge hak, maar daar is het nu nog te vroeg voor. Ik dus naar de schoenenwinkel en een paar Ecco’s gekocht, die zou Thea vroeger nooit kopen, nu is ze er bijzonder blij mee. Zo blij dat ze bij thuiskomst spontaan begon te stoffen. Ik krijg nog steeds geen voldoende van haar voor het huishouden. Zelf vind ik mijzelf al best goed, ik kan wassen, strijken (een mouwplankje mis ik nog), in de ogen van Thea ben en blijf ik een beginneling. Dat wordt nooit beter zolang – zoals wij zeggen – Thea nog steeds een kruimel op 100 meter afstand ziet liggen.
Ik merk nu pas hoe veel (en bijna zinloos) werk afstoffen is, de volgende dag zeker wanneer de zon er op staat zie je de nieuwe stoflaag alweer liggen. Mijn respect voor Thea wordt dan ook alleen maar groter. Ik beloon haar dan ook goed door lekker voor haar te koken, soms assembleer ik wat zoals hierboven op de foto rechts waar Thea een KeK (kant en klaar) pannenkoek eet van AH. Dit weekend weer 4 wassen gedraaid, nu allemaal met de juiste dosering en ook werd me de miniwas mogelijkheid aangewezen door Angela. Na met zijn allen zondagmiddag te hebben gegeten, Thea weer bij De Ingelanden afgeleverd. Voeten gemasseerd, gezicht met nachtcreme ingesmeerd, naar huis en in bed TV gekeken en moe maar voldaan gaan slapen. / Co
In het weekend van 11 en 12 september, werd Thea opgehaald door Tarita, na bij Tarita en Sander thuis geweest te zijn ‘s middags maar weer eens een van de favoriete bezigheden van Thea gedaan, n.l. uit eten. Gelijk maar de nieuwe aanwinst in Bunnik bezocht, restaurant Vroeg. Dit restaurant is gevestigd in een oude boerderij, hier worden de streekproducten in de juiste ambiance geserveerd. Thea nam kip en wij (Co, Thea en Finn) deden ons o.a. tegoed aan speenvarken, zielig maar wel lekker. De rest van de week bestond weer uit oefenen, oefenen en nog eens oefenen, Thea had een kleine terugslag na haar val in haar kamer. Was een beetje bang geworden. In de loop van de week is dat wel weer minder geworden. Ze heeft ca een 1/2 uur buiten gelopen onder supervisie van Marleen. Ook nog een oefening in het oprapen van een object van de grond gedaan, kortom we zijn weer op de weg terug. 
Dit oprapen is voor ons een simpele zaak, voor Thea is het de zoveelste stap voorwaarts in haar fysieke herstel. We werken ook hard aan de afasie, dat is meer een kwestie van lange adem, steeds weer nieuwe semantische spelletjes worden ingebracht door de logopedistes. Leuk en leerzaam. Deze week is er ook een Ganda test afgenomen om een goede scheiding te kunnen maken tussen wat nu talig is en wat cognitief.
Vandaag 9 september met Thea voor de zekerheid een foto laten maken in het St. Antonuis Ouderijn ziekenhuis, wat een gedoe. Voor een foto van 5 minuten ben je 1,5 uur in de weer. Bijna was ik niet geholpen omdat Thea geen ID (Rijbewijs) bij zich had. Ik vertelde de mevrouw achter de balie dat Thea in het St. Antonius Nieuwegein had gelegen (daar heb ik 3 keer Thea in laten checken) zij antwoordde dat zij daar geen informatie van had. Ik ga hier echt niet weg zonder dat er een foto gemaakt is, zei ik. Blijkbaar keek ik hierbij nogal vastberaden want ik kreeg dan bij hoge uitzondering een dagpasje. Ik moest assisteren in een loden schort en Thea haar voet enigszins schuin houden. Na gewacht te hebben zei de verpleger het ziet er goed uit. Bedoelde hij nu de foto of dat er geen breuk in de teen zit?. Het laatste aannemende is de tape bij tenen verwijderd. Thea gaat morgen weer gewoon met lopen oefenen, hoop ik. /Co
‘s avonds nog even langs gegaan, Thea stond mij buiten op de stoep bij wijze van verrassing al op te wachten, binnen nog even een foto in de spiegel gemaakt. Doel van het avondbezoek was om Thea toch weer een stukje te laten lopen om eventuele angst om weer te gaan lopen te verminderen.
Zij gaf inderdaad aan dat zij bang was (gevaarlijk zei ze) om weer te gaan lopen. Toch een stukje van het bed naar het toilet gelopen en aan Leon gevraagd om dit voor het slapen gaan nog een keer te herhalen.
Maandag 6 september is Thea ‘s morgens waarschijnlijk bij het wegzetten van het meubeltje bij het bed gevallen. Zij werd ‘s morgens om ca. 8.oo uur gevonden op haar knieen naast haar bed. Leek eerst mee te vallen, werd daarom pas om 13.30 uur gebeld. Kon ‘s middags niet haar loop oefeningen doen door een gekneusde teen. Even afwachten wanneer zij weer kan lopen. Vervelend is dat zij ‘s nachts weer moet bellen als zij naar het toilet moet. De wachttijden zijn nog steeds erg lang.
Vandaag is er ook overleg geweest tussen de kok,de facilitair manager en de bewoners over de kwaliteit van het eten. Dit blijkt een dag van te voren gekookt / geblancheerd te worden en de volgende dag opgewarmd te worden. Los van het bereidingsproces, blijkt ook de interne communicatie niet optimaal te zijn. Er zijn meer keuzemogelijkheden dan er gebruikt worden. Jammer dat de maaltijd – die zeker in een verzorgingstehuis- het hoogtepunt van de dag moet zijn, niet die aandacht krijgt die zij verdiend. Het is simpelweg nog steeds een item, waar efficiency en kosten prevaleren boven de kwaliteit. Alle mooie theorieen en motivaties ten spijt. Even afwachten hoe het nu verder gaat en anders er nog maar eens, maar dan indringender op terug komen.
Voortgaande mobilisatie is het item in deze periode (week 35) van Thea’s revalidatie. Iedere dag lopen met of zonder stok tot aan het avondeten. Om 5 uur ‘s middags mag zij dan weer van haar rolstoel gebruikmaken als “beloning” voor het goede oefenen. Dit klinkt wellicht wat hard, maar dit is gewoon noodzakelijk om Thea voor te bereiden op haar poliklinische revalidatie In De Hoogstraat in Utrecht. Ingewijden zeggen dat dit een pittig programma is, zwaar maar hopelijk leidend tot weer een stap voorwaarts. Thea is de weekenden thuis om te wennen en ons de kans te geven om de toekomstige permanente situatie in te schatten. Want lopen is een, en lopen met een doel is weer iets totaal anders. Het zal niet meevallen om de toekomst weer opnieuw zinvol in te richten, een vastomlijnd idee heb ik er eigenlijk nog niet bij. Zolang er bezoek is het absoluut gezellig, maar na het vertrek van het bezoek komt eigen invulling weer aan de orde, en dat is een ander verhaal. Laten we het er maar op houden dat ook deze periode gezien moet worden als een tussenfase, komt tijd komt raad / Co
